Modeminnend Nederland loopt ermee weg; de Kiboots. Dit laarzenmerk is opgericht door Martijn Lugtigheid en Jovanna Kruitbosch. Zij werden tijdens de vele reizen geïnspireerd door bijzondere producten en handwerk van plaatselijke ambachtslieden en kunstenaars. Dit resulteerde in handgemaakte en unieke laarsjes die gemaakt zijn van een combinatie van vintage Kelim tapijt en hoogwaardige kwaliteit leer.
De Kiboots zijn momenteel een ware trend en dé musthaves voor een festival. Het Nederlandse merk bestaat inmiddels precies en jaar. En om dit te vieren opent Kiboots op 19 november een concept store aan de Utrechtsestraat 47 in Amsterdam waar je die kekke kleurrijke Kiboots in real life kunt scoren. De nieuwe store zal authentieke prints, kleuren en vormen vertaald naar originele, verrassende ontwerpen bevatten die perfect aansluiten op de modewereld.
De concept store moet een platform worden waar nieuwe modellen en producten van Kiboots worden ontwikkeld. De winkel en de bovenliggende kantoorruimte zijn de ideale plek om verschillende creatieve ideeën te spuien. De winkelruimte zal dan ook andere (eenmalige) functies gaan vervullen.
De nieuwe winkel is niet het enige project waar de jonge creatievelingen zich op het moment mee bezig zijn. Ze hebben namelijk ook de youandKi movement opgericht waarmee ze jonge ontwerpers, groepen en projecten een platform bieden. Van ieder verkocht paar handgemaakte laarzen gaat een percentage naar deze stichting.
Voor we het wisten waren de mannen alweer terug. De rest van de dag hebben we gezellig met z’n viertjes doorgebracht. Dennis en Vanessa hadden van tevoren duidelijk een route uitgestippeld en hielden de vaart er flink in. Het leek wel of ze er een wedstrijd van gemaakt hadden ons zoveel mogelijk van de stad te laten zien in zo min mogelijk aantal minuten. In no time zijn we door Meatpacking gecrosst. Onze route eindigde in de Beergarden waar ons een welverdiende alcoholische versnapering stond op te wachten. Wat we toen nog niet wisten, is dat we nog een behoorlijk heftige nacht voor de boeg hadden. Dennis kreeg een klein uurtje later namelijk een telefoontje van één van zijn vrienden (lees: een model die werkelijk waar elke inwoner van New York kent) met de vraag of we het gezellig vonden om een drankje te komen drinken op het dak van het Soho House. Op het dak van het Soho House kun je, uiteraard onder het genot van een overheerlijke cocktail, relaxen op ligbedden aan de rand van een zwembad. Inwoners van New York betalen zeker 800 dollar per jaar om zich überhaupt op dit dak te vertonen. Dennis en Vanessa waren hier in de vijf jaar dat zij in New York wonen dan ook nog nooit geweest. Ik sprong een gat in de lucht. This was unbelieveable. Nog geen halfuur later lag ik als een diva in mijn zuurstokroze jurkje aan de rand van het zwembad. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. En dit terwijl ik dondersgoed wist dat ik een bofkont was en dit je niet zomaar overkomt. Dít was waarvoor ik naar New York was gekomen. Halleluja!
Eenmaal aangekomen bij de club, kreeg ik een lichtelijke paniekaanval. Er stond een rij van de voordeur tot op de hoek van de straat. En ik was dus echt niet van plan om een uur in deze rij te gaan staan. (Zo’n diva ben ik dan ook wel weer.) Maarten had wel een oplossing om onder de rij uit te komen. Na een minioverleg van een paar minuten liepen we met opgeheven hoofd op de uitsmijter af en zeiden we dat we een VIP tafel hadden. Vervolgens noemden we wat interessante namen op die Dennis ons had doorgegeven. De man was duidelijk onder de indruk van ons verhaal en zei dat we door mochten lopen. Ik kon het niet laten nog één keer over mijn schouder te kijken om de lange rij met partyanimals te aanschouwen. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar eigenlijk gaf dit me wel een goed gevoel. Het was ons gewoon gelukt. En dat moest gevierd worden! Na de nodige cocktails en flink wat danspasjes, was ik doodop. Toen ik rond 03.00 uur op mijn bed neerplofte en mijn voetjes verloste van mijn peeptoes van minstens tien centimeter, besefte ik me dat de dames uit New York het maar zwaar hebben en wij Nederlanders hier nog iets van kunnen leren.
